gor

is. <fars.> Qəbir, məzar. Atanın goru haqqı (and kimi işlədilir). – Qırxında öyrənən gorunda çalar. (Ata. sözü). <Hümmətəli:> Yox, verə bilmərəm, atamın goruna and içmişəm ki, heç kəsə nisyə verməyəm. Ü. H.. Hazırlan qətlə, edamə! Əcəb gorun, məzarın var! Ə. N.. Gora getmək – ölmək, basdırılmaq.

◊ Gor qonşusu məc. – çox yaxın qonşular haqqında. <Piti Namaz:> Mənnən nahaq qaçırsan, Bağır dayı. Gor qonşuyusuq, birbirimizə lazımıq biz. İ. Məlikzadə. Gora (goruna) aparmaq – qoruyub saxlamaq, işlətməmək, sərf etməmək (adətən istehza kimi işlənir). Bir sandıq yığmışam, xərcləməyə yer tapmıram. Saxlayıb özümnən gora aparmayacağam ki! M. Hüs.. Gora başıaşağı getmək – ölərkən özündən yaxşı xatirə qoymamaq, xəcalətli getmək. İndi ömrümün son çağında gora başıaşağı gedirəm. S. R.. Gora kəfənsiz gedəsən! (getsin!) – qarğış ifadəsi. Meynələrdə qora; İlişdim, düşdüm tora; Səni mənnən eləyən; Kəfənsiz getsin gora. (Bayatı). Goruna od qalansın! – qəbri(n) yansın! (qarğış ifadəsi). Goruna od qalansın; A bu sarsaq kişini əkən dədə! M. N. lətif. Baş gora aparmaq – ölmək, ölüb getmək. Bədbəxt, mən o kəsə deyərəm ki, bu beş qara günü ləzzət-damaq ilə keçirib baş gora aparmaya. Ə. H..